Traduzione dal Latino all'Italiano di Brani Classici, Autori Vari

Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris. Nescio, sed fieri sentio et excrucior.

Quintia formosa est multis. mihi candida, longa, recta est: haec ego sic singula confiteor. Totum illud formosa nego: nam nulla venustas, nulla in tam magno est corpore mica salis. Lesbia formosa est, quae cum pulcerrima tota est, tum omnibus una omnis surripuit Veneres.

Nulla potest mulier tantum se dicere amatam vere, quantum a me Lesbia amata mea est. Nulla fides ullo fuit umquam foedere tanta, quanta in amore tuo ex parte reperta mea est.

Verani, omnibus e meis amicis antistans mihi milibus trecentis, venistine domum ad tuos penates fratresque unanimos anumque matrem? Venisti. O mihi nuntii beati! Visam te incolumem audiamque Hiberum narrantem loca, facta nationes, ut mos est tuus, applicansque collum iucundum os oculosque suaviabor. O quantum est hominum beatiorum, quid me laetius est beatiusve?

Lesbia mi dicit semper male nec tacet umquam de me: Lesbia me dispeream nisi amat. Quo signo? quia sunt totidem mea: deprecor illam assidue, verum dispeream nisi amo.

cui dono lepidum nouum libellum arida modo pumice expolitum. Corneli tibi namque tu solebas meas esse aliquid putare nugas iam tum cum ausus es unus Italorum omne aeuum tribus explicare cartis doctis Iuppiter et laboriosis. quare habe tibi quidquid hoc libelli qualecumque quidem est. patroni et ergo plus uno maneat perenne saeclo.

Siqua recordanti benefacta prior voluptas est homini, cum se cogitat esse pium, nec sanctum violasse fidem, nec foedere nullo divum ad fallendos numine abusum homines, multa parata manent in longa aetate, Catulle, ex hoc ingrato gaudia amore tibi. Nam quaecumque homines bene cuiquam aut dicere possunt aut facere, haec a te dictaque factaque sunt. Omnia quae ingratae perierunt credita menti. Quare iam te cur amplius excrucies? Quin tu animo offirmas atque istinc te ipse reducis, et dis invitis desinis esse miser? Difficile est longum subito deponere amorem, difficile est, verum hoc qualubet eficias: una salus haec est, hoc est tibi pervincendum, hoc facias, sive id non pote sive pote. O di, si vestrum est misereri, aut si quibus umquam extremam iam ipsa in morte tulistis opem, me miserum aspicite et, si vitam puriter egi, eripite hanc pestem perniciemque mihi, quae mihi subrepens imos ut torpor in artus expulit ex omni pectore laetitias. Non iam illud quaero, contra me ut diligat illa, aut, quod non potis est, esse pudica velit: ipse valere opto et taetrum hunc deponere morbum. O di, redite mi hoc pro pietate mea.

Iucundum, mea vita, mihi proponis amorem Hunc nostrum inter nos perpetuum fore. Di magni facit ut vere promittere possit, atque id sincere dicat et ex animo, ut liceat nobis tota perducere vita aeternum hoc sanctae foedus amicitiae.

Passer, deliciae meae puellae, quicum ludere, quem in sinu tenere, cui primum digitum dare appetenti et acris solet incitare morsus, cum desiderio meo nitenti karum nescio quid libet iocari et solaciolum sui doloris, credo ut tum gravis acquiescat ardor: tecum ludere sicut ipsa possem et tristis animi levare curas!

Ille mi par esse deo videtur, ille, si fas est, superare divos, qui sedens adversus identidem te spectat et audit dulce ridentem, misero quod omnis eripit sensus mihi: nam simul te, Lesbia, aspexi, nihil est super mi vocis in ore, lingua sed torpet, tenuis sub artus flamma demanat, sonitu suopte tintinant aures, gemina teguntur lumina nocte. Otium, Catulle, tibi molestum est: otio exsultas nimiumque gestis: otium et reges prius et beatas perdidit urbes.